Een van onze dierbaarste vaste klanten was omaatje. Omaatje raakte per ongeluk verzeild in Cor-rupt en vroeg met luide stem om een kop koffie met appeltaart. We hadden geen taart maar haalden dat snel aan de overkant. Toen ze wilde afrekenen, zei Cor dat de taart van het huis was omdat ze voor het eerst binnen was.
Ze bleef komen, ongeveer drie keer per week, dronk thee en koffie en jus d’ orange (verse zei ze, lekker!) en at bijna altijd een tosti of een bal gehakt. We hadden een vast prijsje voor haar. Het mocht in ieder geval nooit boven de 10 gulden komen.
Haar aanwezigheid hielp ook. Geen man durfde meer naar de damestoilet. “Niet op de dames” hoorde je luid door het café als je het toch probeerde. En ze was mijn waakhond als er een buffet was. Ik wilde altijd een paar seconden genieten van de volle tafels voordat er werd aangevallen. Oma bewaakte dat als een terriër en niemand kwam ook maar in de buurt van het eten. Ze maakte nu en dan een uitzondering voor zichzelf. ‘U heeft al een banaan op uw bord’ zei ik een keer, ‘ach zei ze een beetje verlegen er zijn er maar vier en er zijn zoveel mensen, wel vijftig……………………..
Vast prijsje
Dat vaste prijsje had een staartje voor Willem. Op een dag riep ze mij bij haar en zei; “die jongen die op maandag staat die besteelt jullie, ik zeg het niet graag maar ik heb het echt geverifieerd en de maandagen moet ik altijd meer afrekenen dan de rest van de dagen”……………….O my god dacht ik, helemaal vergeten Willem te vertellen dat ze een speciaal prijsje krijgt . Ik moest het haar toen wel uitleggen. Ze was even stil, knikte en vroeg ‘jullie prijs is toch wel maatgevend’. Ja zei ik, wij mogen beslissen.