De meeste klanten van Cor-rupt waren twintigers en dertigers. De leeftijd waarop mensen kinderen krijgen. We zagen het aantal kinderen dus gestaag toenemen en, al was het in Nederland niet de gewoonte om kinderen mee te nemen naar je stamkroeg, zaken als een picknick of spelletjesspelen op zondagmiddag leenden zich natuurlijk prima voor kinderen. Er was ook niet echt een policy of een idee over het wel of niet toelaten van kinderen. Als kinderen meekwamen met hun ouders waren ze meer dan welkom. Kon Sebastiaan weer een keertje flipperen; kon Tanja mee brunchen en hadden we bij het vijfjarig bestaan een kinderprogramma met poppenkast, taart, limonade en een kinderquiz.
Maar het belangrijkste was natuurlijk Sinterklaas. Elk jaar speelde Cor Sinterklaas op the British school of Amsterdam. Na afloop kwam hij dan in vol tenue in de bar tot groot jolijt van de klanten en van hem zelf. Geleidelijk werd het echter een kinderfeest. Steeds meer klanten namen hun kinderen mee en fluisterden Cor kleine grapjes toe die hij als Sinterklaas gebruikte. Alle kinderen waren zwaar onder de indruk.
Dat had soms wel wat voeten in de aarde. Er waren ook wat oudere kinderen die inmiddels behoorden tot ‘non–believers’. Hun moest verteld worden dat ze niets tegen de kleintjes mochten zeggen. Zo ook de tweeling van Connor. Na een uitvoerige instructie van hun vader deed Cor het nog eens dunnetjes over; “Als bijna-volwassenen mochten ze echt niets zeggen”. De tweeling knikte ernstig en ze hielden zich voorbeeldig aan de afspraak. En toen kwam Sinterklaas binnen en die riep ze naar zich toe. “Ik heb gehoord dat jullie niet in mij geloven, klopt dat”? zei hij met zware stem. “Ooh nee, ooh nee” zeiden ze “u bent echt, helemaal echt”!! “Dat is dan goed, ik werd een beetje ongerust” zei Sinterklaas.
Cor kwam een uur later als zichzelf in de bar en ze renden op hem af. “Je had het helemaal fout en papa ook en het is zo stom dat je net weg was anders had je hem kunnen zien, sufkop”!
Sinterklaas bij The British School of Amsterdam
In 1982 kwam Cor naar de British School in de Heinzestraat, om veel van de kinderen kennis te laten maken met de Nederlandse traditie van Sinterklaas. Cor en Michael Warren waren allebei gekleed voor de rol, Michael in traditioneel Zwarte Piet-kostuum en Cor in zijn Bisschop van Myra-outfit.
(Helaas zijn er geen foto’s van deze levendige gebeurtenis. De camera van mijn man spoelde de film niet door! Des te erger omdat ik veel ouders die wilden helpen had afgewezen met de belofte dat er na afloop een tentoonstelling zou komen met alle foto’s. Ik had dus wel wat uit te leggen!)
We hadden de zaal versierd met Sinterklaasschilderijen en -spandoeken. De kinderen hadden verschillende Sinterklaasliedjes geleerd en gezongen en een boek met een beetje kattenkwaad over elk kind werd door Cor hardop voorgelezen. Piet veroorzaakte zijn gebruikelijke chaos met strooigoed. Alles liep volgens plan, totdat Cor de kinderen vroeg wat er met juffrouw Whitton was gebeurd? Luid gegil “Ze is hier, ze staat achter je, daar is ze! Ze is nu getrouwd en wordt mevrouw Duffy genoemd! “
Vrijwel meteen antwoordde Cor: “Oh maar dat is echt jammer! Ik had zo graag zelf met haar willen trouwen.” Er viel een grote stilte en toen hoorde je wat gegniffel van de oudere kinderen.
Later kwam een kleintje naar me toe, klopte me op mijn been en zei dat het jammer was, want ik zou een goede mevrouw Klaas zijn geweest.
Dit was een van de vele Sinterklaasvieringen op school, maar mijn laatste en meest memorabele toen ik in juni 1983 uit Amsterdam vertrok. Cors reputatie als Sinterklaas was zo groot dat hij nog bij vele gelegenheden werd uitgenodigd.
(Linda D)